Prince of Dogs (Page 192)
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76
- Page 77
- Page 78
- Page 79
- Page 80
- Page 81
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98
- Page 99
- Page 100
- Page 101
- Page 102
- Page 103
- Page 104
- Page 105
- Page 106
- Page 107
- Page 108
- Page 109
- Page 110
- Page 111
- Page 112
- Page 113
- Page 114
- Page 115
- Page 116
- Page 117
- Page 118
- Page 119
- Page 120
- Page 121
- Page 122
- Page 123
- Page 124
- Page 125
- Page 126
- Page 127
- Page 128
- Page 129
- Page 130
- Page 131
- Page 132
- Page 133
- Page 134
- Page 135
- Page 136
- Page 137
- Page 138
- Page 139
- Page 140
- Page 141
- Page 142
- Page 143
- Page 144
- Page 145
- Page 146
- Page 147
- Page 148
- Page 149
- Page 150
- Page 151
- Page 152
- Page 153
- Page 154
- Page 155
- Page 156
- Page 157
- Page 158
- Page 159
- Page 160
- Page 161
- Page 162
- Page 163
- Page 164
- Page 165
- Page 166
- Page 167
- Page 168
- Page 169
- Page 170
- Page 171
- Page 172
- Page 173
- Page 174
- Page 175
- Page 176
- Page 177
- Page 178
- Page 179
- Page 180
- Page 181
- Page 182
- Page 183
- Page 184
- Page 185
- Page 186
- Page 187
- Page 188
- Page 189
- Page 190
- Page 191
- Page 192
- Page 193
- Page 194
- Page 195
- Page 196
- Page 197
- Page 198
- Page 199
- Page 200
- Page 201
- Page 202
- Page 203
- Page 204
- Page 205
- Page 206
- Page 207
- Page 208
- Page 209
- Page 210
- Page 211
- Page 212
- Page 213
- Page 214
- Page 215
- Page 216
- Page 217
- Page 218
- Page 219
- Page 220
- Page 221
- Page 222
- Page 223
- Page 224
- Page 225
- Page 226
- Page 227
- Page 228
- Page 229
- Page 230
- Page 231
- Page 232
- Page 233
- Page 234
- Page 235
- Page 236
- Page 237
- Page 238
- Page 239
- Page 240
- Page 241
- Page 242
- Page 243
- Page 244
- Page 245
- Page 246
In the morning, Count Lavastine and his army marched out, the count and his son at their head—and Lord Wichman and his unruly retinue with them. Gisela’s niece stood in the shadows and counted through a pouch filled with silver sceattas.
After the army vanished down the forest road, Matthias took Anna to see the herbwife. The old woman listened to their troubles and took a knife in exchange for her treatment: a noxious-smelling salve which she applied to Anna’s throat and a more palatable tea brewed of waybroad and spear-root which Matthias insisted on trying first. Anna gulped the remainder down dutifully, but the day passed with no change in her condition.
That evening, Matthias led Anna to Lord Wichman’s deacon, who had remained behind rather than ride into battle. A woman of noble birth, she eyed them with misgiving, as well she might considering their filthy condition and obvious look of common-born children seeking a boon.
“She can’t speak, good deacon,” said Matthias as he thrust Anna forward.
“Many’s the child too weak or slow-witted to speak,” said the deacon patiently. “Or has caught a sickness, although that’s more common in wintertime. Or she may have taken a blow to the head in one of the skirmishes.”
“Nay, good deacon.” Matthias was nothing if not persistent. Otherwise, they would never have survived Gent. “She spoke as good as me until yesterday.”
“Go see the herbwife, then.”
“We’ve done so already.”
“Then it’s in God’s hands.” A mute child among so many who were injured in countless ways was of little concern to the deacon, good woman though she was. She prayed over Anna, touched her on the head, and indicated she should move on.
“Do not go yet, child,” she said to Matthias, who had moved away with Anna. “I remember you. You were sore wounded by the Eika, were you not? I came to pray last rites over you some months ago, but you survived by God’s mercy, and indeed I thought you must live out the rest of your days as a cripple. I see that God have healed you in the meantime. It is a blessing we must all be thankful for, that some have escaped this terrible time with whole bodies and strong minds.”
Anna had been so terrified at losing her voice that she had scarcely had time to notice Matthias. He had been so busy fussing over her that he had taken no notice of himself. But like the sun rising, the light dawned on her now: Matthias wasn’t limping.
Hastily he unwrapped the much worn and stained leggings from his calf, and there they stood, both of them gaping while the deacon looked on mildly, unaware of how remarkable—indeed, how impossible—the sight of his leg was now to their eyes.
No festering wound discolored the skin; no horrible, unnatural bend skewed his calf where the bone had broken and healed all wrong. The leg was straight, smooth, and strong.
But even so, there was yet one more wondrous event in store for them.
Four days later the shout came from far down the west road.
“The king! The king rides to Steleshame!”
Anna and Matthias, like every last soul in and around Steleshame, ran to line the road for the adventus of King Henry as he and his retinue, armed for war, rode in to the battered holding.
The magnificence of his host would have struck any soul speechless. The king did not notice her, of course. She was only another dirty common child standing barefoot in the dirt beside the road.
What a fine handsome man he was, upright and proud, strong and stern! He dressed much like the other lords, no richer than they, but no one could have mistaken him for anyone but the king.
Surely someday her voice would return to her. Surely someday, if she lived to be an old grandmother, she could tell this story to a host of children gathered at her feet and astonished to hear that a soul as humble as her own had been privileged to see the king himself.
2
“IT will be the ruin of me! I have already depleted my foodstuffs sending provisions with Count Lavastine. Now I must feed this host, and give up the rest of my stores as well?”
The mistress of Steleshame was overwrought and Rosvita had, alas, been given the task of calming her nerves. Outside, within palisade and ditch, the army set up camp for the night. Obviously, with Count Lavastine and his army ahead of them and the householder in hysterics, they could not expect to stay in Steleshame for more than one night. Rosvita had to admit that she was getting tired of the saddle.
After Sapientia’s recovery from childbed, they had ridden north at a steady but unrelenting pace, wagons lurching behind, the army swelling its ranks with new recruits at every lady’s holding at which they sheltered and feasted.
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76
- Page 77
- Page 78
- Page 79
- Page 80
- Page 81
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98
- Page 99
- Page 100
- Page 101
- Page 102
- Page 103
- Page 104
- Page 105
- Page 106
- Page 107
- Page 108
- Page 109
- Page 110
- Page 111
- Page 112
- Page 113
- Page 114
- Page 115
- Page 116
- Page 117
- Page 118
- Page 119
- Page 120
- Page 121
- Page 122
- Page 123
- Page 124
- Page 125
- Page 126
- Page 127
- Page 128
- Page 129
- Page 130
- Page 131
- Page 132
- Page 133
- Page 134
- Page 135
- Page 136
- Page 137
- Page 138
- Page 139
- Page 140
- Page 141
- Page 142
- Page 143
- Page 144
- Page 145
- Page 146
- Page 147
- Page 148
- Page 149
- Page 150
- Page 151
- Page 152
- Page 153
- Page 154
- Page 155
- Page 156
- Page 157
- Page 158
- Page 159
- Page 160
- Page 161
- Page 162
- Page 163
- Page 164
- Page 165
- Page 166
- Page 167
- Page 168
- Page 169
- Page 170
- Page 171
- Page 172
- Page 173
- Page 174
- Page 175
- Page 176
- Page 177
- Page 178
- Page 179
- Page 180
- Page 181
- Page 182
- Page 183
- Page 184
- Page 185
- Page 186
- Page 187
- Page 188
- Page 189
- Page 190
- Page 191
- Page 192
- Page 193
- Page 194
- Page 195
- Page 196
- Page 197
- Page 198
- Page 199
- Page 200
- Page 201
- Page 202
- Page 203
- Page 204
- Page 205
- Page 206
- Page 207
- Page 208
- Page 209
- Page 210
- Page 211
- Page 212
- Page 213
- Page 214
- Page 215
- Page 216
- Page 217
- Page 218
- Page 219
- Page 220
- Page 221
- Page 222
- Page 223
- Page 224
- Page 225
- Page 226
- Page 227
- Page 228
- Page 229
- Page 230
- Page 231
- Page 232
- Page 233
- Page 234
- Page 235
- Page 236
- Page 237
- Page 238
- Page 239
- Page 240
- Page 241
- Page 242
- Page 243
- Page 244
- Page 245
- Page 246