Prince of Dogs (Page 8)
← Previous chap
Next chap →
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76
- Page 77
- Page 78
- Page 79
- Page 80
- Page 81
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98
- Page 99
- Page 100
- Page 101
- Page 102
- Page 103
- Page 104
- Page 105
- Page 106
- Page 107
- Page 108
- Page 109
- Page 110
- Page 111
- Page 112
- Page 113
- Page 114
- Page 115
- Page 116
- Page 117
- Page 118
- Page 119
- Page 120
- Page 121
- Page 122
- Page 123
- Page 124
- Page 125
- Page 126
- Page 127
- Page 128
- Page 129
- Page 130
- Page 131
- Page 132
- Page 133
- Page 134
- Page 135
- Page 136
- Page 137
- Page 138
- Page 139
- Page 140
- Page 141
- Page 142
- Page 143
- Page 144
- Page 145
- Page 146
- Page 147
- Page 148
- Page 149
- Page 150
- Page 151
- Page 152
- Page 153
- Page 154
- Page 155
- Page 156
- Page 157
- Page 158
- Page 159
- Page 160
- Page 161
- Page 162
- Page 163
- Page 164
- Page 165
- Page 166
- Page 167
- Page 168
- Page 169
- Page 170
- Page 171
- Page 172
- Page 173
- Page 174
- Page 175
- Page 176
- Page 177
- Page 178
- Page 179
- Page 180
- Page 181
- Page 182
- Page 183
- Page 184
- Page 185
- Page 186
- Page 187
- Page 188
- Page 189
- Page 190
- Page 191
- Page 192
- Page 193
- Page 194
- Page 195
- Page 196
- Page 197
- Page 198
- Page 199
- Page 200
- Page 201
- Page 202
- Page 203
- Page 204
- Page 205
- Page 206
- Page 207
- Page 208
- Page 209
- Page 210
- Page 211
- Page 212
- Page 213
- Page 214
- Page 215
- Page 216
- Page 217
- Page 218
- Page 219
- Page 220
- Page 221
- Page 222
- Page 223
- Page 224
- Page 225
- Page 226
- Page 227
- Page 228
- Page 229
- Page 230
- Page 231
- Page 232
- Page 233
- Page 234
- Page 235
- Page 236
- Page 237
- Page 238
- Page 239
- Page 240
- Page 241
- Page 242
- Page 243
- Page 244
- Page 245
- Page 246
He clasped their hands in his, first Anna and then Matthias, as the sign of their kinship. Then he directed them to lie flat and covered them with the stinking, filthy rags. Anna heard his footsteps recede. Something crawled over her hand. She choked off a gasp. She dared not move, hardly dared breathe. But for the first time in so many days and weeks she held an odd, light feeling in her heart. It took a long time to decide what it was, and finally she recalled Otto’s last words to them:
“You have given me hope.”
Amazingly, even almost smothered as she was by the foul-smelling heap of rags, she slept.
3
Rags slipped, giving her a view of the steps of the cathedral and avenue. Not five paces from her, a man stopped, turning his back to the pile of rags, and pissed into the trench. Then, straightening his clothes, he edged closer and crouched down. Of all the slaves she had seen he looked best kept; his tunic was not encrusted with dirt, though it was not precisely clean either. He toyed with the rope belt hung low on his thin hips and glanced back once over his shoulder, toward the cathedral steps. Through the gap in the rags Anna could see on those steps another slave. This person—she could not tell if it was a man or a woman—washed the gleaming white stone steps with rags and a bucket of water.
The man cleared his throat and spoke in a rush. “As soon as all have gone down the road, run inside into the nave. Stay in the shadows if you can and go to the end, where you will find the altar. There you will find the daimone. Approach it softly. It can be violent, or so we have seen. None of us speaks to it. That is forbidden.”
He stood and walked away, and that was the last they saw of him, for first he vanished from their restricted view and then, coming back into sight on the steps, he was suddenly engulfed by dogs.
A voice roared, a great bellowing powerful shout. She squinched her eyes shut as hard as she could, but Matthias tugged on her and her eyes opened. Eika strode down the steps now, sickly things with their scaled hides. Yet each one, though a savage with nothing of humankind in it, had a brutish strength and the gleam of animal cunning in its bearing and in its sharp ugly face. They grabbed the frenzied dogs by their back legs and yanked them away, struck them hard blows with their clawed hands or the hafts of their spears. The Eika yipped and howled at the dogs as if they were kin and could understand each other in their beast’s language.
Behind them came the oddest looking pair of Eika she had yet seen. The first was a huge brawny creature dressed in gold-and-silver chains studded with bright gems, and its companion was an Eika as scrawny as the human slaves and itself clothed only in a single rag tied about its hips. A leather pouch hung from the belt around its waist; it carried a small wooden chest braced against one scrawny hip. The huge Eika waded into the seething mass of dogs and proceeded to strike about himself, roaring and laughing as he tossed dogs aside and beat them away from their prey.
One dog at last broke away and bounded down the steps. Many of the Eika warriors followed after it. As if this defection signaled their defeat, the rest of the dogs retreated from the Eika chieftain’s wrath—or his humor, for why else would he station slaves on the steps right then, knowing what the dogs would likely do to them?—and loped away down the steps, turning to follow the others down toward the river. As they cleared the steps, their passing revealed two ravaged, red heaps of—
Finally he whispered, “They’ve gone. They’ve carried the two—them—away. Come now, Anna. Don’t lose heart now when we’re so close.”
He scrabbled at the rags, dug himself free, and jumped to his feet, then yanked her up. He ran and she ran behind, stumbling, gasping for breath because she was so scared and because she had almost forgotten how to run and because her legs were stiff from so many days lying still. They came under the shadow of the cathedral wall and ran up the steps. Blood still stained the stone next to an overturned bucket of water, and runnels of pink water seeped down the steps toward the avenue below. Rags were strewn everywhere, stained with blood.
← Previous chap
Next chap →
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76
- Page 77
- Page 78
- Page 79
- Page 80
- Page 81
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98
- Page 99
- Page 100
- Page 101
- Page 102
- Page 103
- Page 104
- Page 105
- Page 106
- Page 107
- Page 108
- Page 109
- Page 110
- Page 111
- Page 112
- Page 113
- Page 114
- Page 115
- Page 116
- Page 117
- Page 118
- Page 119
- Page 120
- Page 121
- Page 122
- Page 123
- Page 124
- Page 125
- Page 126
- Page 127
- Page 128
- Page 129
- Page 130
- Page 131
- Page 132
- Page 133
- Page 134
- Page 135
- Page 136
- Page 137
- Page 138
- Page 139
- Page 140
- Page 141
- Page 142
- Page 143
- Page 144
- Page 145
- Page 146
- Page 147
- Page 148
- Page 149
- Page 150
- Page 151
- Page 152
- Page 153
- Page 154
- Page 155
- Page 156
- Page 157
- Page 158
- Page 159
- Page 160
- Page 161
- Page 162
- Page 163
- Page 164
- Page 165
- Page 166
- Page 167
- Page 168
- Page 169
- Page 170
- Page 171
- Page 172
- Page 173
- Page 174
- Page 175
- Page 176
- Page 177
- Page 178
- Page 179
- Page 180
- Page 181
- Page 182
- Page 183
- Page 184
- Page 185
- Page 186
- Page 187
- Page 188
- Page 189
- Page 190
- Page 191
- Page 192
- Page 193
- Page 194
- Page 195
- Page 196
- Page 197
- Page 198
- Page 199
- Page 200
- Page 201
- Page 202
- Page 203
- Page 204
- Page 205
- Page 206
- Page 207
- Page 208
- Page 209
- Page 210
- Page 211
- Page 212
- Page 213
- Page 214
- Page 215
- Page 216
- Page 217
- Page 218
- Page 219
- Page 220
- Page 221
- Page 222
- Page 223
- Page 224
- Page 225
- Page 226
- Page 227
- Page 228
- Page 229
- Page 230
- Page 231
- Page 232
- Page 233
- Page 234
- Page 235
- Page 236
- Page 237
- Page 238
- Page 239
- Page 240
- Page 241
- Page 242
- Page 243
- Page 244
- Page 245
- Page 246