Prince of Dogs (Page 44)
← Previous chap
Next chap →
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76
- Page 77
- Page 78
- Page 79
- Page 80
- Page 81
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98
- Page 99
- Page 100
- Page 101
- Page 102
- Page 103
- Page 104
- Page 105
- Page 106
- Page 107
- Page 108
- Page 109
- Page 110
- Page 111
- Page 112
- Page 113
- Page 114
- Page 115
- Page 116
- Page 117
- Page 118
- Page 119
- Page 120
- Page 121
- Page 122
- Page 123
- Page 124
- Page 125
- Page 126
- Page 127
- Page 128
- Page 129
- Page 130
- Page 131
- Page 132
- Page 133
- Page 134
- Page 135
- Page 136
- Page 137
- Page 138
- Page 139
- Page 140
- Page 141
- Page 142
- Page 143
- Page 144
- Page 145
- Page 146
- Page 147
- Page 148
- Page 149
- Page 150
- Page 151
- Page 152
- Page 153
- Page 154
- Page 155
- Page 156
- Page 157
- Page 158
- Page 159
- Page 160
- Page 161
- Page 162
- Page 163
- Page 164
- Page 165
- Page 166
- Page 167
- Page 168
- Page 169
- Page 170
- Page 171
- Page 172
- Page 173
- Page 174
- Page 175
- Page 176
- Page 177
- Page 178
- Page 179
- Page 180
- Page 181
- Page 182
- Page 183
- Page 184
- Page 185
- Page 186
- Page 187
- Page 188
- Page 189
- Page 190
- Page 191
- Page 192
- Page 193
- Page 194
- Page 195
- Page 196
- Page 197
- Page 198
- Page 199
- Page 200
- Page 201
- Page 202
- Page 203
- Page 204
- Page 205
- Page 206
- Page 207
- Page 208
- Page 209
- Page 210
- Page 211
- Page 212
- Page 213
- Page 214
- Page 215
- Page 216
- Page 217
- Page 218
- Page 219
- Page 220
- Page 221
- Page 222
- Page 223
- Page 224
- Page 225
- Page 226
- Page 227
- Page 228
- Page 229
- Page 230
- Page 231
- Page 232
- Page 233
- Page 234
- Page 235
- Page 236
- Page 237
- Page 238
- Page 239
- Page 240
- Page 241
- Page 242
- Page 243
- Page 244
- Page 245
- Page 246
Monks walked through the gate. She looked for Ivar’s pale, familiar face.
“Come, come, Liath. We wait upon the king. He does not wait upon us. Why are you staring so?”
Liath shook off the older woman’s hand and followed beside her as they crossed the field. Ahead, the king and a few of his most trusted retainers gathered by the stairs that led up to the church’s portico. “I know someone who is a novice here—”
“Ivar, son of Count Harl and Lady Herlinda.”
Liath glanced sharply at her. “How did you know?”
“Hanna told me. She told me all about Ivar, her milk brother.”
It stung, the dart of jealousy, that Hanna had formed such a friendship with this tough marchlander woman. Liath liked Hathui but could never be comfortable with her. She dared not trust anyone she had met after Da’s death. Trusted no one now, except Hanna. Except possibly Ivar, if she could find him.
No one else, except Sanglant—and he was dead.
“Never meant for me even if he had lived,” she muttered.
“Hanna told you a great deal,” said Liath, voice choked.
“We are friends. As you and I might be, but you are such a strange, distant creature, more like a fey spirit than a woman—” Hathui broke off, not because she wished to avoid offending Liath—Hathui said what she meant and intended no offense by it—but because they had reached the king. King Henry caught sight of Hathui and indicated with a gesture that she should walk behind him as they proceeded into the church. Liath stumbled over her own feet and hurried to catch up, not knowing where else to walk except behind Hathui. In the midst of so many fine nobles she could nurse her pain in private because, to the noble lords and ladies, she was merely an appendage of the king, like his crown or scepter or throne, not a real living person they had to take any notice of. She was simply an Eagle, a messenger to be dispatched at the king’s whim.
Hanna had every right to tell Hathui whatever she wished, had every right to count Hathui as a friend. Wolfhere and Hathui and poor dead Manfred—the three Eagles who had rescued her from Hugh—surely knew or guessed the truth of her relationship to Hugh, knew that he had kept her warm in his bed though he was a holy frater and dedicated to the church, that he had gotten her with child and then beaten her nearly to death for defying him, after which beating she had miscarried. In the end, worn down by exhaustion and fear, she had given him The Book of Secrets and all it represented: her submission to him.
Only the arrival of Wolfhere and his two companion Eagles had saved her. They had rescued her from Hugh; she had not truly escaped him. Liath glanced up at Hathui’s sturdy back, she who walked directly behind the king. Hathui had not once treated Liath with disrespect or scorned her, even knowing she had been a churchman’s slave and concubine. Hathui might be only a freeholder’s daughter, but the freeholders of the marchlands were notoriously proud. The king himself had seen fit to bestow on Hathui his favor. In the four months Liath had ridden with the king’s progress, she had seen how Hathui was called frequently to the king’s side, how he now and again asked her advice on some matter. This was indeed a signal honor for a woman born of common farmers.
Yes, Hanna had every right to count Hathui as a friend. But that endless niggling fear pricked at Liath: What if Hanna came to prefer Hathui? What if she loved Liath the less for liking Hathui more? It was a weak, unkind thought, both toward Hanna and toward Hathui. Liath could even now hear what Da would say were he alive to hear her confess such a thing: “A rosebush can give more than one bloom each season.”
But Da was dead. Murdered. And Hanna was all she had left. She wanted so desperately not to lose her. “No use fretting about the donkey,” Da would say, “when he’s safe inside the shed and you’ve loose chickens to save from the fox.”
At that moment Hathui glanced back at her and gave her a reassuring smile. They entered the church. It was surprisingly light inside the nave, a long lofty space with a wooden ceiling made of a checkerboard of crossbeams. A double row of arched windows set high in the wall, well above the decorative columns that lined the nave, admitted this light. The party walked forward solemnly so that Henry and his sister could kneel before the Hearth. Liath admired the parallel rows of columns, two round columns alternating with every square one to form the central nave. Eagles and dragons and lions adorned the capitals, carved cunningly into stone; these symbols of power served to remind visitors and postulants alike whose authority reigned here, second only to God in Unity. The floor was paved in pale yellow-and-dun granite. She tried, superstitiously, not to step on any of the cracks seaming the blocks into a larger whole.
← Previous chap
Next chap →
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76
- Page 77
- Page 78
- Page 79
- Page 80
- Page 81
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98
- Page 99
- Page 100
- Page 101
- Page 102
- Page 103
- Page 104
- Page 105
- Page 106
- Page 107
- Page 108
- Page 109
- Page 110
- Page 111
- Page 112
- Page 113
- Page 114
- Page 115
- Page 116
- Page 117
- Page 118
- Page 119
- Page 120
- Page 121
- Page 122
- Page 123
- Page 124
- Page 125
- Page 126
- Page 127
- Page 128
- Page 129
- Page 130
- Page 131
- Page 132
- Page 133
- Page 134
- Page 135
- Page 136
- Page 137
- Page 138
- Page 139
- Page 140
- Page 141
- Page 142
- Page 143
- Page 144
- Page 145
- Page 146
- Page 147
- Page 148
- Page 149
- Page 150
- Page 151
- Page 152
- Page 153
- Page 154
- Page 155
- Page 156
- Page 157
- Page 158
- Page 159
- Page 160
- Page 161
- Page 162
- Page 163
- Page 164
- Page 165
- Page 166
- Page 167
- Page 168
- Page 169
- Page 170
- Page 171
- Page 172
- Page 173
- Page 174
- Page 175
- Page 176
- Page 177
- Page 178
- Page 179
- Page 180
- Page 181
- Page 182
- Page 183
- Page 184
- Page 185
- Page 186
- Page 187
- Page 188
- Page 189
- Page 190
- Page 191
- Page 192
- Page 193
- Page 194
- Page 195
- Page 196
- Page 197
- Page 198
- Page 199
- Page 200
- Page 201
- Page 202
- Page 203
- Page 204
- Page 205
- Page 206
- Page 207
- Page 208
- Page 209
- Page 210
- Page 211
- Page 212
- Page 213
- Page 214
- Page 215
- Page 216
- Page 217
- Page 218
- Page 219
- Page 220
- Page 221
- Page 222
- Page 223
- Page 224
- Page 225
- Page 226
- Page 227
- Page 228
- Page 229
- Page 230
- Page 231
- Page 232
- Page 233
- Page 234
- Page 235
- Page 236
- Page 237
- Page 238
- Page 239
- Page 240
- Page 241
- Page 242
- Page 243
- Page 244
- Page 245
- Page 246