In the Ruins (Page 95)
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76
- Page 77
- Page 78
- Page 79
- Page 80
- Page 81
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98
- Page 99
- Page 100
- Page 101
- Page 102
- Page 103
- Page 104
- Page 105
- Page 106
- Page 107
- Page 108
- Page 109
- Page 110
- Page 111
- Page 112
- Page 113
- Page 114
- Page 115
- Page 116
- Page 117
- Page 118
- Page 119
- Page 120
- Page 121
- Page 122
- Page 123
- Page 124
- Page 125
- Page 126
- Page 127
- Page 128
- Page 129
- Page 130
- Page 131
- Page 132
- Page 133
- Page 134
- Page 135
- Page 136
- Page 137
- Page 138
- Page 139
- Page 140
- Page 141
- Page 142
- Page 143
- Page 144
- Page 145
- Page 146
- Page 147
- Page 148
- Page 149
- Page 150
- Page 151
- Page 152
- Page 153
- Page 154
- Page 155
- Page 156
- Page 157
- Page 158
- Page 159
- Page 160
- Page 161
- Page 162
- Page 163
- Page 164
- Page 165
- Page 166
- Page 167
- Page 168
- Page 169
- Page 170
- Page 171
- Page 172
- Page 173
- Page 174
- Page 175
- Page 176
- Page 177
- Page 178
- Page 179
- Page 180
- Page 181
- Page 182
- Page 183
- Page 184
- Page 185
- Page 186
- Page 187
- Page 188
- Page 189
- Page 190
- Page 191
- Page 192
- Page 193
- Page 194
- Page 195
- Page 196
- Page 197
- Page 198
- Page 199
- Page 200
- Page 201
- Page 202
- Page 203
- Page 204
- Page 205
- Page 206
- Page 207
- Page 208
- Page 209
- Page 210
- Page 211
- Page 212
- Page 213
- Page 214
- Page 215
- Page 216
- Page 217
- Page 218
- Page 219
- Page 220
- Page 221
- Page 222
- Page 223
- Page 224
- Page 225
- Page 226
- Page 227
- Page 228
- Page 229
- Page 230
- Page 231
- Page 232
- Page 233
“Captain!”
She would not do it herself. Last time, Mathilda had bitten her.
He turned his head, caught by a new sound. Out in the courtyard, torchlight gleamed. She heard a cacophony of voices and the clatter of many feet advancing on them. Falco drew his sword and stepped into the doorway, calling for his men. Mathilda was still screaming. The hapless nursemaid scuttled to the safety of Antonia’s chamber.
There came a slap, like an arrow thumping into wood. Falco fell to his knees and cried out. The second door slammed open, and an apparition appeared—gaunt, filthy, and ragged but entirely alive.
“Mama!”
Mathilda flung herself forward and hit her mother so hard that the queen would have tumbled over if so many attendants were not already pressing up behind her. All of the princess’ hysteria collapsed into noisy, grieving, frightened sobs. She clung to her mother for what seemed an hour while no one spoke and Adelheid grasped her, dry-eyed, until at last the girl cried herself to sleep.
By this time the nursemaid had crept back into the room with her mouth gaping open like a simpleton’s and Berengaria silent and slack in her arms.
“Captain,” said Adelheid in a low voice.
He had by now recovered from his shock and joy. At her direction, he took Princess Mathilda out of her arms and carried her to her bed. The child was so heavily asleep that she did not even stir. Adelheid beckoned to the nursemaid, who brought Berengaria to her. The toddler was still awake but now too weak after her fit of coughing to do more than gaze blankly at her mother.
“What is wrong with her?” The hoarse quality of Adelheid’s voice did not change. She did not weep, or storm, or show any sign of anger or joy.
“It’s the cough, Your Majesty,” said the nursemaid, stumbling over the words. “She’s had that cough since the storm that overset us all.”
Adelheid glanced at her, but Antonia could not interpret what feelings, if any, stormed beneath her pinched features. It was not that the young queen was no longer pretty, although certainly she had lost her bloom. It was as if the light that animated her had been snuffed out. She was cold and hard, like a woman who would never laugh again.
“Have you no honey for her throat?” asked the queen, speaking sternly to the nursemaid. “Ground up with chestnut meat, it might soothe her. She has always suffered these fits, as I’m sure you have not forgotten.” She noted each of the other attendants with her gaze. “I would have a bath, although I am sorry to disturb you all from your rest.”
Lady Lavinia pushed forward out of the throng. “Let us only be thankful you have survived, Your Majesty. Anything in my power to give you is yours.”
“You have endured the storm better than many,” observed Adelheid. As servants scurried off to haul and heat water and lay out clothing, she walked forward into the chamber to stand beside the bed shared by her daughters.
“The wind caused much damage, Your Majesty,” said Lavinia, “but my people have set to work with a will to repair roofs and fences and walls with winter coming on. For a few days afterward there was some ash fall, but not so much that we could not sweep it off the streets and dig out the few ditches and pits that it disturbed. Still, there has been no sun for many months. It has been a hard winter.”
For a long while Adelheid watched her daughters. Berengaria, too, had fallen asleep, but her thin face was pale and she whistled with each exhalation. A steward brought in cracked chestnuts, and the nursemaid sat down at the table to grind them into a paste she could mix into honey.
Beyond, in the courtyard, torches and lamps were lit and servants scurried to and fro. Captain Falco had vanished, replaced by two solemn guardsmen. Lavinia yawned silently and rubbed her eyes, but did not stray by one step from Adelheid’s elbow. The lady of Novomo was worn and worried but steadfast. She had lost less than most: her daughter had been sent north soon after Adelheid’s departure for Dalmiaka, and so had weathered the storm in her mother’s hall. Of her close kin, all were accounted for; all were alive.
Soon it would be dawn, such as dawn was these days without any sight of the sun’s disk ever appearing to promise that the light of God’s truth would soon illuminate all of humankind. God had clouded the heavens as a sign of Their disapproval.
“I have seen such things….” murmured Adelheid, more breath than speech. She did not weep, although her tone harrowed her listeners.
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76
- Page 77
- Page 78
- Page 79
- Page 80
- Page 81
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98
- Page 99
- Page 100
- Page 101
- Page 102
- Page 103
- Page 104
- Page 105
- Page 106
- Page 107
- Page 108
- Page 109
- Page 110
- Page 111
- Page 112
- Page 113
- Page 114
- Page 115
- Page 116
- Page 117
- Page 118
- Page 119
- Page 120
- Page 121
- Page 122
- Page 123
- Page 124
- Page 125
- Page 126
- Page 127
- Page 128
- Page 129
- Page 130
- Page 131
- Page 132
- Page 133
- Page 134
- Page 135
- Page 136
- Page 137
- Page 138
- Page 139
- Page 140
- Page 141
- Page 142
- Page 143
- Page 144
- Page 145
- Page 146
- Page 147
- Page 148
- Page 149
- Page 150
- Page 151
- Page 152
- Page 153
- Page 154
- Page 155
- Page 156
- Page 157
- Page 158
- Page 159
- Page 160
- Page 161
- Page 162
- Page 163
- Page 164
- Page 165
- Page 166
- Page 167
- Page 168
- Page 169
- Page 170
- Page 171
- Page 172
- Page 173
- Page 174
- Page 175
- Page 176
- Page 177
- Page 178
- Page 179
- Page 180
- Page 181
- Page 182
- Page 183
- Page 184
- Page 185
- Page 186
- Page 187
- Page 188
- Page 189
- Page 190
- Page 191
- Page 192
- Page 193
- Page 194
- Page 195
- Page 196
- Page 197
- Page 198
- Page 199
- Page 200
- Page 201
- Page 202
- Page 203
- Page 204
- Page 205
- Page 206
- Page 207
- Page 208
- Page 209
- Page 210
- Page 211
- Page 212
- Page 213
- Page 214
- Page 215
- Page 216
- Page 217
- Page 218
- Page 219
- Page 220
- Page 221
- Page 222
- Page 223
- Page 224
- Page 225
- Page 226
- Page 227
- Page 228
- Page 229
- Page 230
- Page 231
- Page 232
- Page 233